بارش باران؛ آوازی ممتدبرجان خشکیده کرج
روتیتر:بارش باران این روزها در کرج، شبیه طنین سرودی ممتد و خوشایند است که اگرچه در برخی نقاط به بروز مشکلاتی منجر شده اما روح آدمیان را طراوت بخشیده و جان شهر را از محیطی سُربی و خشک به سرزمینی دلنشین و پرنشاط تبدیل کرده است.
البته که نفهمیدیم کی باران برای این کشور کفایت می کند و کی نه، کی بحران است و کی فراوانی و وفور نعمت! هر قدر هم که ببارد باز مسئولان از محدودیت ها سخن می گویند؛ محدودیت هایی که عمده آنها در اختیار مصرف شهروندان نیست و در عرصه هایی چون صنعت و کشاورزی رقم می خورد اما افسوس که تاوانش را مردم خواهند پرداخت.
جملاتی چون: کم آبی، بحران آب، جیره بندی آب، قطعی آب، جنگ بر سر آب و مانند آنها را این سال ها و بخصوص این روزها بسیار شنیده ایم. از خشکی دل زاینده رود تا لب تشنگی دریاچه ارومیه، خالی شدن سدها و برداشت های غیرمعمول از منابع آب اخباری که جان مان را هر لحظه به ارتعاش می اندازد. اینکه آینده ما و فرزندان مان چه خواهد بود؟ آیا تشنگی بلای جان آیندگان خواهد شد؟ آب هایی که ذخیره شده اند کفایت چه مقدار از عمر ما را می کند؟
آنقدر این نگرانی ها تکرار شده که هر قطره باران را شبیه به معجزه ای می بینیم؛ معجزه ای که گویی سال ها عصای موسی وارش را از فراز این سرزمین دور نگه داشته و خیال هم نداشت تا آتش این سرزمین را به گلستانی برای ابراهیم هایش تبدیل کند.
اما این روزها، باران دوباره با جسم و خیال مان آشتی کرده و دست دوستی داده است. نمی دانیم مسئولان بعد از اندازه گیری میزان بارندگی و میزان منابع و ذخایر آبی، باز چه خواهند گفت و چه می کنند اما هر چه هست، اَبر آسمان این روزهای کرج، ابری سرشار از مهر و نعمت است. می بارد و نعمت فرو می ریزد؛ باشد که شکرگزار باشیم و شاید شکرگزاری برای مسئولان، به جای درخواست های مکرر از شهروندانی که گیج از این همه تهدید و نگرانی، در چگونگی مصرف روزانه آب مانده اند، یافتن راه چاره و مَفَری برای همه آن صنایع و حرفی است که مصرف بیش از اندازه آب در آنها، جان و روح شهر و زندگی آینده این سرزمین را به خطر انداخته است.
