روتیتر:اگر چه ملی شدن صنعت نفت ایران در ۲۹ اسفند ماه سال ۱۳۲۹، نقطه عطفی در تاریخ مبارزات سیاسی و اقتصادی مردم ایران محسوب می شود، اما هدف غایی “اقتصاد بدون نفت” هنوز نتوانسته جای خود را در مبادلات اقتصادی و تجاری کشور ایفا کند.
به گزارش روتیتر: – ۲۹ اسفند ۱۳۲۹ پس از یک مبارزه پارلمانی سرانجام امکان بهره برداری و استخراج مستمر نفت پس از سال ها از زیر سیطره استعمار وقت انگلیس خارج شد. ملی‌شدن صنعت نفت ایران نمی توانست مورد پذیرش کشور انگلستان باشد، به همین دلیل تلاش کردند تا درصف متحدین ملی شدن این صنعت شکاف ایجاد کنند، اما چون این حرکت با خمیر مایه منافع ملی و افکار عمومی همراه بود، قدرت عرض اندام کمپانی های خارجی به حداقل رسید و ناکام ماند.
اگر چه ملی شدن صنعت نفت ایران در ۲۹ اسفند ماه سال ۱۳۲۹، نقطه عطفی در تاریخ مبارزات سیاسی و اقتصادی مردم ایران محسوب می شود، اما هدف غایی “اقتصاد بدون نفت” هنوز نتوانسته جای خود را در مبادلات اقتصادی و تجاری کشور ایفا کند.
حرکت بزرگ ملی شدن صنعت نفت در کشور بدین خاطر شکل گرفت تا چنانچه در آمدی از این رهگذر به دست می آید صرف زیرساخت های کشور شود، اما صد افسوس و هزار دریغ که این خواسته در طول ۵۰ سال اخیر تنها در حد یک آرزو ماند و فرجام خوشایندی نیافت.
به عبارتی با ملی شدن صنعت نفت اگر چه دست دولت های استعمارگر از اقتصاد و سرمایه ملی کشور کوتاه شد، اما به باور بسیاری از برنامه ریزان و اقتصاد دانان، تکیه بر در آمدهای نفتی نگذاشت که اقتصاد ایران در زمینه های دیگر به رشد و تعالی برسد. چنین رویکردی، موجب شد قدرت حاکم در ایران به آفت روزمرگی دچار شود. بدین معنی، حاکمان زمانی خورد و خوراک در سفره می بینند، نیازی به ذخیره معیشت و اشتغال نسل های آینده نمی بینند.
۲۹ اسفند، سال روز ملی شدن صنعت نفت ایران، اما فارغ از بعد اقتصادی یک مزیت بزرگ برای کشور داشت و چراغ راهی شد برای آنها که فرمول مبارزه را از تاریخ می آموزند :”می شود در سایه اتحاد و همدلی بلوک های قدرت سیاسی و اعتبار پایگاه دینی، کارهای بزرگی را به نتیجه رساند و مانع از حضور بیگانکان بر مصدر امور کشور شد .”
سخن پایانی
باید با تاسف فراوان بپذیریم که ۶۷ سال پس از ملی شدن صنعت نفت، سالها است که دولت در اقتصاد کشور نقش محدودی ایفا می کند و از آنجا که اقتصاد ایران مبتنی بر نفت است، تأثیر نفت بر اقتصاد کشور پیامدهای خوبی به بار نیاورده است.
انتقاد بر تک محصولی شدن و تکیه بیش از حد اقتصاد کشور به نفت نمی تواند ما را از حرکت سخت کوشانه دکتر محمد مصدق دور کند، چه او با این حرکت توانست ثروت و سرمایه کشور را از حلقوم دشمنان در آورد، اما ما نتوانستیم از این ثروت در زیر ساخت کشور به شایستگی بهره ببریم و تنها به لاشه از حلقوم در آمده چنگ زدیم و هنوز که هنوز است از آن ارتزاق می کنیم.
همت بلند مبارزان کشور در ۲۹ اسفند سال ۱۳۲۹ برای ملی کردن یکی از ثروت های خدادادی این سرزمین، اگرچه مورد تقدیر و تمجید است، اما از خطای برنامه ریزان و تصمیم سازانی که از این ثروت برای بهره مندی زیرساخت ها به درستی استفاده نکرده و در این مسیر غفلت کرده اند نمی توان گذشت.
