به گزارش روتیتر: دکتر اصغر نصیری شهردار کرج – ریه های تنفسی شهر، کانون تولید اکسیژن، موثر در پاکیزگی هوا، جذب دی اکسید کربن، پناهگاه و استراحتگاه روزهای داغ تابستان، تقویت مواد عالی خاک، منبع تولید انواع میوه ها، روح بخش چهره زمخت شهر، کاهنده استرس روحی، سایبان توقف خودروها، زیستگاه حیوانات و پرندگان، التیام و تیمارداری بیماران، کاهش آلودگی صوتی، محافظت از بستر رودخانه ها، کاهش آلاینده ها در شبکه فاضلاب شهری، کاهنده فرسایش خاک، این همه بخشی از مزایا و امتیازات یک درخت است که هر کدام از ما شاید از کنارش بگذریم، از وجودش استفاده کنیم، اما به شایستگی قدرش را ندانیم.
۱۵ اسفند بر اساس تقویم تاریخ روز درختکاری نام دارد، چرا که در نیمه اسفند زمین پذیرای میزبانی از درختانی می شود که تاثیراتشان شاید در نوشته نیاید و در سخن حق مطلب ادا نشود، اما آنگاه اهمیت، منزلت و ارزش این پدیده طبیعی به درستی شناخته می شود که از بستر زندگی ما رخت بربندد و ناپدید شود.
می توان سخن ها گفت و نوشته ها تحریر کرد که درختکاری خوب است و باید در زندگی همه به ویژه شهرنشینان نقش آفرین و ضروری جلوه کند، اما آنگاه این ضرورت بیشتر رخ می نماید که از داشته های خود در این زمینه به درستی محافظت کنیم و عرصه را برای درختان پیرامون خود – به خاطر رفاه زندگی در رفت و آمد، دستیابی به ثروت افزون تر و زیبایی های تفریحی خانوادگی – تنگ نکنیم.
اگر چه همه می دانیم با صنعتی شدن جوامع بشری، اهمیت نقش درختان در زندگی آشکارتر شده است و درختان منابع تامین کننده وسایل چوبی، مبلمان، لوازم التحریر، چوب های تزیینی و هزاران محصول دیگر هستند، اما نقش و کارکرد مهم تر درختان دمیدن اکسیژن به نفس هایی است که بر اثر آلودگی هوا به شماره افتاده است، به عبارتی نقش و کارکرد درختان فراتر از چنین محصولاتی، تامین سلامت اعضای تک تک افراد جامعه است و اگر این را به درستی بفهمیم، مانع از فرو افتادن یک درخت به خاطر منافع شخصی می شویم.
اگر بپذیریم درخت و گیاه نباشد، انسان و حیوان نیست و با شناخت چرخه پیچیده طبیعت و تأثیر متقابل آب، هوا، خاک و درخت بر روی یکدیگر، به این نکته ظریف و علمی خواهیم رسید که با از میان رفتن پوشش گیاهی و درختان، آب و هوا را هم از دست خواهیم داد، لذا به خود و دیگران اجازه نخواهیم داد برای باز کردن یک معبر غیر ضرور، برای گونیا شدن یک ساختمان و برای گردش در طبیعت، به درختان چوب حراج بزنیم.
درختکاری یک حرکت نمادین و ارزشمند است، اما ارزشمندتر از آن پذیرش این واقعیت است که درختان در زندگی ما و جامعه ما به حدی نقش آفرین هستند که اگر بگوییم حیات و ممات ما به درختان بستگی دارد، سخن به گزاف نگفته ایم، هنگامی که بدانیم درختان با جذب گازهای سمی از جمله دی اکسید کربن و تولید اکسیژن باعث دوام حیات انسان و سلامت چرخه طبیعت می شوند، کمبود درختان و تخریب و نابودی جنگل ها به ویژه در عصر دود و زندگی ماشینی، موجب انقراض نسل انسان و حیوان خواهد شد.
اگر بدانیم قدرت جذب دی اکسید کربن هر هکتار درخت در سال برابر با زمانی است که یک نفر با ماشین شخصی خود ۲۶ هزارکیلومتر رانندگی کند، مادامی که مطلع شویم هر سال ۱۰۰ درخت ۱۲۰۰ تن دی اکسید کربن از هوا می گیرند، اگر بدانیم یک هکتار از درختان قادرند اکسیژن مورد نیاز ۱۸ نفر را در طول سال تامین کنند، هر سال ۱۰۰ درخت ۶۰ کیلوگرم آلاینده را از طبیعت می گیرد، کاشت ردیفی درختان در امتداد اتوبان ها موجب کاهش آلودگی صوتی می شوند، چونان گلادیاتوری حق تعرض هیچکس به درختان را نخواهیم داد.
سخن پایانی
روز درختکاری می رسد و هر کدام از ما شاید به خاطر حس خوبی که به درخت داریم علاقمندیم نهالی بنشانیم و چنین روزی را گرامی بداریم، اما روز درختکاری که از امروز آغاز و تا یک هفته ادامه دارد، یک حرکت نمادین و یک نشانه پند آموز است که از درخت به عنوان نبض زمین به شایستگی مراقبت کنیم، خصوصا زمانی که می شنویم زندگی ماشینی، چنبره در هم تنیده آلودگی هوا و کارخانجات تولید کننده گازها و مواد آلاینده نیتروژن، آمونیاک، دی اکسید گوگرد و ازون، فشار را به حدی بر میدان داری درختان تنگ کرده اند که شکاف لایه ازون هر روز فراخ تر می شود.
استان البرز یکی از استانهای به نسبت برخوردار از پوشش گیاهی و درختان مثمر است. مجاورت شهر کرج با سد پر آب منطقه، یک فرصت و موهبت بزرگ برای توسعه فضای سبز و کاشت درخت در پهنه پیرامونی سد و مهم تر از آن مراقبت از لکه های سبزی است که از گذشته باقی مانده و ممکن است در معرض تهدید باشد، چنین شناختی از شهر و استان مسئولیت همه ما را در توسعه درختکاری و مراقبت از آنچه از گذشته به ارث رسیده صد چندان می کند.
روز درختکاری به ما می آموزد نهالی بنشانیم تا سال ها بعد سایه سار رهگذری شود، میوه و ثمره ای به دست دهد و شادابی و طراوتی بیافریند، تا آنها که پس از ما می آیند در زیر سایه اش لختی بیاسایند، میوه شیرینش را بچینند و با حلاوت بخورند و بیاموزند که “دیگران کاشتند ما خوردیم، ما بکاریم دیگران بخورند.”
