به گزارش روتیتر: دکتر اصغر نصیری شهردار کرج _ احسان و نیکوکاری موضوعی نیست که تنها بشود یک روز، یک هفته، یک ماه و یا یکسال را برای آن در نظر گرفت و به دیگران یادآور شد. بلکه نیکوکاری در جوهره همه آدمیان تا زمانی که دستشان از دنیا کوتاه نشده ذخیره شده است.
انسانها فارغ از اینکه به چه نقطه ای از کره زمین تعلق داشته باشند، از چه دین و آئینی پیروی کنند و چه رنگ و نژاد و نشانه ای بر خود داشته باشند به نیکوکاری اعتقاد و باور دارند و از آن به عنوان یک کار خوب ترویج و تبلیغ می کنند.
آنچه موجب تفاوت در نگرش نیکی و احسان به دیگران دیده می شود مصداق های آن است و گرنه در ماهیت کمک به سایرین، کسی تردیدی ندارد. انفاق و دستگیری از نیازمندان در فرهنگ دینی ما تجارتی پرسود است به این معنا که کمک کننده در تعالیم دینی با اعتقاد به اینکه به هر میزان کمک کند نتیجه کمک، چندین برابر به او باز می گردد، در مدد رسانی به دیگران هیچ گاه دچار تردید نمی شود.
شاید باور این نکته برای برخی از ما سخت و غیر قابل پذیرش باشد که احسان و نیکوکاری تنها غذا دادن به یک گرسنه و بی خانمان نیست، چه بسیاری از افراد مشهور جهان و ایران نیز ثروت خود را برای کارهای بزرگی چون ساخت دانشگاه، ساخت بیمارستان، ساخت مدرسه و ساخت فضاهایی که امکان استفاده همگانی برای آن مهیا باشد هزینه کرده اند، بسیاری از موسسات آموزش عالی نام آور و سرشناس جهان توسط افراد خیر ساخته شده و در اختیار مصرف کنندگان قرار گرفته است، شمار قابل توجهی از کتابخانه های عمومی توسط نیکو کاران ساخته و آماده شده است و اغلب پارک های ملی دنیا را نیکوکاران وقف استفاده عمومی کرده اند.
از طرفی شاید این گونه تصور شود که احسان ویژه کسانی است که مال فراوان در اختیار دارند و دیگران را به سبب تنگدستی نیازی نیست که در احسان و نیکی، کمک و مشارکت کنند. در حالی که این اندیشه مطرود است، به ویژه زمانی که بدانیم نیکوکاری به هر میزان که باشد مفید و اثر بخش است.
اگر چه امروز ۱۴ اسفند روز نیکوکاری نام گرفته است، اما چنین روزی می تواند بهانه ای باشد تا رگ هایمان از خون انسانیّت لبریز شود، نبضمان با یاد دیگران بزند، هوای دل هایمان لبریز از مهربانی و عطوفت شود و در هر تپش قلبمان، یاد نیازمندی را زنده کنیم و برایش نیکی هدیه دهیم.
روز نیکوکاری فرصت خوبی فرا روی همه ما گشوده است تا نیکی کنیم، چرا که فردا دستمان از جهان کوتاه است و چه بسا حسرت روزگارانی را بخوریم که می توانستیم شادی هایمان را هدیه کنیم اما تعلل کردیم، می توانستیم دستی به مهر بگشاییم اما غفلت کردیم.
نتیجه اینکه اگر بپذیریم دستی که کمک می کند، از دستی که تنها به دعا بلند می شود تاثیر اجتماعی بیشتری دارد، اگر باور کنیم که انسان خوشبخت نمی شود، مادامی که برای خوشبختی دیگران نکوشد، اگر قبول کنیم که بخشنده بودن بیش از آنکه توانایی مالی بخواهد قلب بزرگ می خواهد، آنگاه به این واقعیت دست خواهیم یافت که احسان به عنوان فضیلت انسانی و عبادتی بزرگ، نیاز امروز همه ما است و اگر تعلل کنیم قافیه مهر و دوستی را باخته ایم.
سخن پایانی
ما انسانها در ضمیر ناخودآگاه به دنبال بهانه ای هستیم تا کاری کنیم اثربخش، نقش آفرین و ماندگار. روز احسان و نیکوکاری اگر چه یک روز همانند سایر روزها است، اما به ما نهیب می زند، هشدار می دهد و یاد آور می شود که فرصت زیادی برای محبت کردن به دیگران نداریم.
روز احسان و نیکوکاری می تواند بهانه ای شود تا روزهای پایانی اسفند را به بهار و نوروز پیوند زنیم و به خود یادآور شویم که روزهای سرد زمستانی در حال گذرند و روزهای سرسبز بهاری خواهند آمد.
آن زمان که نیکی و نیکوکاری را سرلوحه خویش کنیم و از رهگذر عطوفت و محبتی که به دیگران می کنیم، نهال دوستی بکاریم که ثمره اش ساختن و آباد کردن باشد.
روز نیکوکاری دستان همه انسانهای پاک نهاد به مهر گشوده می شود و بستری فراهم می کند تا دلها به همدیگر نزدیک تر شوند و غم و اندوه را از اردوگاه نیازمندان پاک کنند. ما نیز ابتدا به خودمان و سپس به نیازمندان قول می دهیم، بر مسیر مهربانی و نیکوکاری حرکت کنیم و غم و اندوه را از اردوگاه آنها که نیاز دارند بزداییم.
