روتیتر:راهپیمایی ۲۲ بهمن امسال با شکوه هر چه بیشتر برگزار شد. شاید بهتر از قبل. پُر شورتر و پر حرارت. در صفوف های بهم پیوسته. و با حضورِ زنان و مردانی که با تمام کمبود ها و نارسایی ها، با تمام مشکلات ریز و درشتی که دارند آمده بودند تا عشق شان را نشان بدهند.
به گزارش روتیتر: عشق شان به نظام و رهبری. در این روز باشکوه همه جور دیگری آمده بودند. برای رسیدن به یک هدف. از خردسالی که دستِ مادرش را گرفته بود و پرچم سه رنگِ ایران اسلامی را تکان می داد تا ریش سفیدِ کرده یِ ۸۰ ساله ای که عصایِ تجربه به دست داشت. از نوجوان و جوان دانش آموز و بازیگوش تا دبیر بازنشسته و آرام. در این روز باشکوه مسیر کاملا مشخص بود. تمام راه ها به آن ختم می شد. اعتلایِ ایران. حفظِ انقلاب.
در راهپیمایی ۲۲ بهمن، در یکشنبه ی باشکوه که رقم خورد آنچه بیش از گذشته به چشم آمد حضورِ مسئولان بود. حضورِ مسئولانه مسئولان. آمده بودند کنارِ مردم باشند. کنارِ انقلاب. بدون توجه به صف بندی ها. دوشا دوش مردم. بی ریا و بی تکلف.
۲۲ بهمن سوایِ آن که روزی است برای نشان دادن یکپارچگی و ایستادگی، فرصتِ مناسبی است برای تمرینِ همدلی. تمرین با هم بودن. تمرین یکی شدن. تمرین اتحاد. تمرین مهربان بودن و مهربانی کردن. شاید فرصت مناسبی باشد برای نزدیک تر شدن. شاید فرصت مناسبی باشد برای عبور از دیوارها. دیوارهای ساختگی. دیوار بینِ مسئولان و مردم.
در ۲۲ بهمن امسال آنچه بیش از گذشته به چشم آمد حضور مسئولان شهری بود. همه پای کار بودند. در رکاب مردم. از رئیس و اعضای شورای اسلامی شهر گرفته تا شهرداران و مدیران سازمان ها و ادارات. از مدیران صف گرفته تا مدیران ستادی.
در ۲۲ بهمن هیچ میزی نبود. هیچ ساختمانی وجود نداشت. آنچه بود همدلی بود و مهربانی. از اعضای شورا و شهرداری که با کارگران درد و دل می کردند تا مدیرانی که شربت و شیرینی به دست مردم می‌رساندند.
۲۲ بهمن باید همینطور باشد. همینطور ساده و مردمی. این روز باشکوه باید وقتی باشد برای زدودنِ منیت ها و برتری ها. شاید روزی برای محو شدنِ میزها. همه ی ما در کنار هم قرار داریم. بدون هیچ توجیهی. مثل ۲۲ بهمنِ امسال. تا اعتلای ایران. تا رفع مشکلات.
