” روز عصای سفید ” /زندگی روی خط بریل

روتیتر: روز عصای سفید که می رسد، یادت می آید اگر دنیا برای تو رنگی تعریف شده دیگری را در هاله ای از تاریکی نشانده است.

به گزارش روتیتر: تقویم روی میز را ورق می زنم. مهرماه به روز بیست و سوم رسیده است. نگاهم به مناسبت تقویم گره می خورد، ” روز عصای سفید “.

روز انسان هایی با دنیای تاریک، دنیای سختی که من و تو لحظه ای ماندن در آن را تاب نمی آوریم. گویی زندگی را در شب و سیاهی زیستن کار دل های صبوری است که همه سهمشان از روشنایی به صفای دلشان سنجاق شده است.

فاصله بزرگی است از دیدن تا ندیدن… به بزرگی حرف هایی که می شود از درد و‌ دل هایت، دغدغه هایت و حسرت هایت گفت. گویی دنیای تاریک تو‌ به اندازه همه طیف های رنگی که نمی بینی بزرگ است و‌حرف برای گفتن دارد. این را از رد دستانت که اشیا را به یاری می خوانی، می شود احساس کرد.

راستی آسمان دنیای تو چه رنگی است؟ آبی دریا در نگاه تو چگونه تفسیر می شود؟ بهار که می شود سبزی طبیعت را چگونه به آغوش نگاهت می کشی؟ تو را که همه نگاهت با سیاهی عجین شده است را نمی دانم، اما شب و تاریکی در دنیای کودکی های ما کابوسی ترسناک بود که خواب را از چشمانمان می ربود ولی تو چه آرام روز و شب را با سیاهی می گذرانی.

من او را هر روز می بینم اما او مرا تنها از صدایم می شناسد. با اراده و مصمم است. دنیایش گرچه روشن نیست اما دلش از جنس خوبی هاست. مادرانه های سختی را پشت سر گذاشته است. پنج سال پیش با حادثه ای دردناک فرصت مادری کردن را از دست داد.

خودش می گوید” دلتنگی هایش را به سوره یاسینی که به وقت صبح می خواند، می سپارد. بعد از آن حادثه دردناک همراه همسرش که کارمند شهرداری کرج است به عنوان مشاور افتخاری شهردار در امور نابینایان و معلولان به شهرداری آمد تا – خدمت به همه آنهایی که به حکم قضا و قدر الهی با معلولیت روزگار می گذرانند – بانی کم شدن غصه هایش باشد.

گرچه هر روز لقمه های صبحانه را برایش می پیچم و شاهد همه سختی هایش هستم اما انگار امروز که روز اوست رنج هایش بیشتر به چشم می آید. برای احساس دلهره هایشان تاریکی و سیاهی را به جان تحمیل و بینا بودنم را فراموش می کنم. اولین قدم را بر می دارم، قدم دوم ‌و سوم… اما تاریکی زورش بیشتر است و با وجود آنکه پیش از حرکت فرصت دیدن را غنیمت دانسته و‌ مسیر را به ذهن سپرده بودم، از ادامه راه باز می داردم. در حوالی همان دو سه قدم، سیاهی چنان دشوار می آید که به آنی چشم باز می کنم.

مانده ام که روزش را تبریک بگویم؟ به این فکر می کنم که آیا نابینا بودن تبریک دارد؟ تقدیر نامه هایی که به مناسبت این روز به نامه اش آمده است، کارم را آسان می کند. متن تقدیر نامه را برایش می خوانم…

دل آگاه ارجمند

سرکار خانم ناهید اسدی

عالم هستی تماشاگه رازی ست که چشم سر را یارای نگریستن آن نیست و براستی قلب هایی زلال و نوری درونی باید تا جلال و جمال جهان آفرین را بنگرد و لمس سرانگشتانی باید که به درک نشانه های خلقت رهنمون شود . موهبت با “چشم جان دیدن” نعمتی ست که در کالبد شما به ودیعه گذاشته شده و دست پرودگار زلالی درون را برایتان به هدیه آورده است، باشد که از این رهاورد به راز رسیدن و پرستش آن یگانه سوق یابید.

بدینوسیله بیست و سوم مهر،روز جهانی روشن ضمیران دل آگاه
را بر شما عزیز گرانمایه شادباش می گوییم. انوار مهربانی هستی بخش یکتا همراه دقایق تان باد.

خواندم متن که تمام می شود، اشک چشمانش را پاک می کند. خوشحالی بر چهره اش می نشیند همین باعث می شود به سمتش بروم و روز ” عصای سفید ” را نه برای آنکه روزی برای ندیدن هایش است که برای تعهد و تلاشی که برای دیدن دغدغه همه نابینایان و معلولان شهرم دارد، تبریک بگویم.

با ناهید اسدی که جز مشاور افتخاری شهردار کرج در امور نابینایان و معلولان، موسس و معلم مدرسه نابینایان پویا کرج و مدیرعامل تعاونی مسکن فرهنگیان استان البرز است، به گفتگو می نشینم. کارنامه فعالیت اجتماعی اش پر بار است. با دریافت حمایت های دولتی تا کنون بیش از ۲۰۰ نفر از معلمین مدارس استثنایی و نابینایان را صاحب خانه کرده است و صدای نابینایان، معلولان و ناشنوایان شهر را به گوش مسئولان می رساند.

از برخوردهای اجتماعی مردم گله دارد. از به کار بردن عنوان روشن دل. می گوید: ما فقط نابینا هستیم و” روشن دل ” برایمان حکم ترحم دارد. از شهر و ناملایماتش برای عبور و مرور نابینایان و معلولان می گوید. انگار که شهر درکی از مشکلات آنها ندارد. پیاده روها، پارک ها، جایگاه های حمل و نقل عمومی با کمبودهای جسمی شان همراه نیست. تابلوهای هدایت مسیر هیچ کدامشان برای کم بینایان آماده سازی نشده اند؛ هنوز معلوم نیست اتوبوس های ویژه ناتوانان جسمی کجا متوقف شده است و هنوز اداره پست کرج از قانون ارسال رایگان مرسولات نابینایان تبعیت نمی کند.

طبق آماری که عباس فریاد رس رئیس جامعه نابینایان استان البرز ارائه می دهد، ۸۲۰ نابینای ساکن البرز تحت پوشش این مجموعه قرار دارند و این یعنی افرادی که سهمی از شهر و خدمات آن دارند، کم نیستند.

پیش از این شهرداری کرج از طریق حوزه معاونت فنی و عمرانی اقداماتی را برای مانسب سازی معابر شهری انجام داده که از جمله آن پیگیری تدوین طرح ” علائم حسی پیاده روی نابینایان” در سازمان استاندارد کشور بوده است. این اقدام در حالی انجام شد که پیش از این شرکت های متولی اجرای طرح های شهری از کف پوش های بریل غیر استاندار استفاده می کردند.

پس از ابلاغ طرح ” علائم حسی پیاده روی نابینایان ” به سازمان های متولی اجرای طرح های شهری، شهرداری کرج به عنوان متولی ورود این طرح به کشور پیشتاز اجرای کف پوش های استاندار در مسیر عبوری دانش آموزان نابینای مدرسه پویا، مدرسه نابینایان و ناشنوایان باغچه بان، مناطق ۲ و ۶ و باغ سیب مهرشهر شد. ساخت تنها پارک ویژه نابینایان را نیز می توان از دیگر اقدامات شهرداری در سال های گذشته نام برد.

با همه آنچه گفته شد، هنوز شهرمان از کمبودهای رفاهی برای نابینایان و معلولان در رنج است. کاش چشم های مسئولین متعهد به دیدن همه مشکلات و معضلات این قشر باشد.