تجهیز شهرها به شبکه ای از پیاده راه های متحرک
روتیتر: محققین در موسسه پلی‌تکنیک لوزان (EPFL) به مساله حذف خودروها از محیط های شهری توجه داشته‌اند و شهر ژنو را به عنوان مدل در نظر گرفته‌اند. آنها متوجه شده اند که پیاده راه‌های متجرک نه تنها می توانند جایگزین خودرو شوند بلکه این توانایی را دارند که هفت هزار مسافر را در یک ساعت جابه جا سازند و انرژی کمتری نسبت به اتوبوس‌ها مصرف نمایند.
به گزارش روتیتر: بسیاری از طراحان شهری به دنبال حذف یا به حداقل رساندن خودروهای شخصی از شهرها هستند. اما به جای خودروهای شخصی چه جایگزینی وجود خواهد داشت؟
البته اگر چه ممکن است که ما رویکردی آینده نگرانه به پیاده راه‌های متحرک داشته باشیم اما این وسایل نقلیه در سال ۱۸۹۳ و ۱۹۰۰ طی نمایشگاه های بین المللی کلمبیا و پاریس به نمایش گذاشته شده بودند. از آن زمان تا کنون، ایده پیاده راه‌ها بیشتر در فبلم‌های علمی-تخیلی و داستانهای آیزاک آسیموف بوده‌اند و گاها نیز به وسیله آینده نگران شهری در حوزه های حمل و نقل عمومی مورد اشاره قرار گرفته اند.
اما هنوز به پیاده راه‌های متحرک آنطور که شایسته آن است پرداخت نشده است وامروزه بیشتر در فرودگاه ها و یا مراکز نمایشگاهی کاربرد دارد.
EPFL با این فرضیه شروع کردند که شهرها دچار گسستی رادیکال شده‌اند. در مدل ریاضیاتی و مبتنی بر شهر ژنو این محققان، هیچ خودرو شخصی در این شهر وجود ندارد و کلیه وسایل نقلیه به‌جز پیاده راه های متحرک، به شکل اتوبوس، مترو، تاکسی، دوچرخه، خودروهای کابلی یا خودروهای اشتراکی هستند.
محققین به فن‌‌آوری‌های دیگر نیز توجه نمودند اما عمده رویکرد آنها سرعت دهی بیشتر به پیاده‌راه‌های متحرک بود. این پیاده راه ها می توانند سرعتی در حدود ۱۵ کیلومتر، معادل سرعت خودروها در ساعات شلوغی، داشته باشند. این پیاده راه ها می‌توانند به هم شبکه شوند بنابراین مسافران می‌توانند از یک پیاده راه به دیگری منتقل شوند.
با مطالعه نحوه مسافرت در جاده های اصلی و فرعی، محققان دریافتند که این مسیرها چگونه با سایر روش‌های جابجایی انبوه رقابت خواهند کرد و همچنین میزان مصرف انرژی و محدودیت‌های عملکردی و مالی را بررسی کردند. همچنین سرعت، شتاب و طول و پهنای پیاده راه ها و تقاطع‌ها و نقاط ورود و خروج را مدنظر قرار دادند.
آنها نتیجه گرفتند که مؤثرترین شکل پیاده راه های متحرک برای آینده شهر، به‌صورت یک جاده حلقوی کوچک به دور یک مرکز شهری بدون ماشین است. سپس شبکه با ۳۲ کیلومتر مسیر سطح اول رو به بیرون گسترش می‌یابد که دارای ۴۷ مسیر ارتباطی مختلف با ۱۰ دروازه خواهد بود. در طول این مسیرها ۳۷ تقاطع وجود دارد که به شاهراه پیاده راه ها متصل می‌شوند و از پل‌ها و زیرگذرها برای جلوگیری از ترافیک محلی استفاده خواهد شد.
محققان EPFL می‌گویند استفاده از این ایده فضای کمتری را نسبت به خودروها اشغال خواهد کرد زیرا پهنای آنها فقط ۱٫۲ متر است درحالی‌که عرض خیابان‌ها ۵/۲ تا ۵/۳ متر است. این بدان معنا است که فضا برای پیاده راه ها در دو جهت و همچنین سایر وسایل نقلیه وجود خواهد داشت. ظرفیت چنین سیستمی ۷۰۰۰ عابر در ساعت برای هر پیاده راه است درحالی‌که ظرفیت خیابان‌ها ۷۵۰ تا ۱۸۰۰ وسیله نقلیه می‌باشد.
پیاده راه متحرک نسبت به اتوبوس انرژی کمتری نیز مصرف می‌کنند و به خاطر برقی بودن میزان کمتری گازهای گلخانه‌ای انتشار خواهد یافت. درنتیجه این نوآوری در حمل و نقل شهری موجب بهبود کیفیت هوای مرکز شهر آینده خواهد شد. متأسفانه گروه تحقیقاتی عنوان کرد که ساخت این مسیرها بسیار گران‌قیمت و معادل هزینه ساخت تراموا خواهد بود. اگرچه امید دارند که در صورت ساخت در مقیاس وسیع، هزینه‌ها کاهش یابد.
میشل بیرلر مدیر آزمایشگاه حمل و نقل و جابجایی می‌گوید: “راهکار ما حاضر و آماده به استفاده نیست. اما این مطالعات ثابت کردند که این ایده معتبر است و شهری بدون ماشین با محوریت پیاده‌روها، قابل تصور خواهد بود. این شروعی مؤثر برای طراحان شهری، برای امکان‌سنجی شتابدهی به طرح پیاده راه های متحرک خواهد بود.”
