دشت غبار و غیرت: «کربلایی زمان» هم اینجاست/ زل زدن به چشم های سربازان شیعه در دل سیاهی کوره
روتیتر: در دشت های اطراف قم دود سفید از کوره بلند است و خبری از کُنده نیست. محموله های ضایعات چوب در حال حرکتند، از قم آمده اند به روستای صَرم و حالا باید از اینجا ۸ کیلومتر در جاده خاکی بتازند. ۳۰۰ کوره داغ در انتظار بلعیدن شان هستند. اینجا ذغال کبابی را در کوره های سنتی از ضایعات نجاری ها تولید می کنند. کوره هم عبارت است از اتاقکی به حجم ۱۰ متر مربع که در دل زمین حفر شده. تابستان باشد یا زمستان، آب و هوای دشت قم غیر قابل تحمل است. کار از ۶ صبح آغاز و تا قبل از تاریک شدن هوا ادامه دارد و هر روز چند تن چوب را باید در کوره ریخت و چند تن ذغال از دل زمین خارج کرد. کارگران افغان مرد این میدانند. خسته از جفا و دور از وطن، ایستاده در غبار و دود به حکم غیرت. افغان ها در کوره های ذغال هر روز سیاه روی می شوند تا در خانه روسیاه خانواده نباشند. با این همه راضی و خشنودند. «پیدا کردن شغل در افغانستان یک رویاست، مساله این است که در ولایت ما هنگام خروج از منزل، معلوم نیست زنده باز می گردیم یا نه. اینجا شاکر امنیت کشورِ شیعه هستیم». این ترجیع بند سخنان همه کارگران افغان است. این دشت پرغبار اما راز بزرگی هم در سینه دارد. برخی از این کارگران افغان، همان پهلوانان لشگر فاطمیون هستند که در دفاع از حرم دختر علی علیه السلام زخم برداشته اند و حالا برای طی دوره نقاهت به ایران بازگشته اند. ایوب و سید تقی به زودی دوباره به سوریه اعزام می شوند، منتظر تایید پزشک فاطمیون هستند و از سخت گیری او گله دارند. برای بازگشت به زینبیه دل دل می کنند، هردو ستاره، ابوحامد و سید مصطفی صدرزاده را درک کرده اند، یک سینه خاطره دارند و دو چشم خیس. عجب از اینکه حقوق فاطمیون با درآمد کارگری در کوره ذغال تفاوت معنا داری ندارد. «کربلایی زمان» هم اینجاست، به چشم های سبز این کهنه سرباز شیعه در دل سیاهی کوره خوب زل بزنید تا صحنه های نبرد با ارتش سرخ شوروی، ۶ سال جنگ در لباس بسیجی با ارتش بعث و رزم بی پایان با طالبان را ببینید.
