قربان یعنی”تمام وابستگی‌های خود را به قربانگاه” ببریم
روتیتر:روز دهم ذی الحجه در تقویم اسلامی یادآور عید بسیار مهمی برای مسلمانان است که فلسفه این مناسبت، رهایی از تعلقات و اعلام این پیام که بیایید تمام وابستگی های خود را به “قربانگاه” ببریم و ذبح کنیم.
به گزارش روتیتر،عید قربان که پس از وقوف در عرفات (مرحله شناخت) و مشعر (محل آگاهی و شعور) و منا (سرزمین آرزوها، رسیدن به عشق) فرا می رسد، عید رهایی از تعلقات است. رهایی از هر آنچه غیرخدایی است. در این روز، حج گزار اسماعیل وجودش را، یعنی هر آنچه بدان دلبستگی دنیوی پیدا کرده قربانی می کند تا سبکبال شود.
روز عید قربان از اعیاد مهمّ اسلامی است. این روز یادآور اخلاص و بندگی حضرت ابراهیم(علیه السلام)در برابر پروردگار خویش است، آن جا که فرمان حق برای ذبح اسماعیل صادر شد، و ابراهیم آن بنده فرمانبردار خداوند آماده اجرای این فرمان شد و اسماعیل را به قربانگاه برد و کارد بر حلقومش نهاد، ولی ندایی رسید که ای ابراهیم از عهده این آزمون الهی برآمدی! دست نگهدار که فرمانبرداری خویش را به درستی اثبات کرده ای.
اسماعیل ما چیست که باید قربانی کنیم؟
این روز بهانه ای است که هر آنچه ما را، در راه ایمان ضعیف می کند، آنچه ما را در “رفتن”، به “ماندن” می خواند، آنچه ما را، در راه “مسئولیت” به تردید می افکند، آنچه ما را به خود بسته است و نگه داشته است، آنچه دلبستگی اش نمی گذارد تا “پیام” را بشنویم، تا حقیقت را اعتراف کنیم، آنچه مارا به “فرار” می خواند، آنچه مارا به توجیه و تاویل های مصلحت جویانه می کشاند، و عشق به او، کور و کرمان می کند، ابراهیمی و “ضعف اسماعیلی” مان، مارا بازیچه ابلیس می سازد را به قربانگاه ببریم و برای همیشه ذبح کنیم و ما نیز “حاجی” شویم و همین ابراهیمی شدن فلسفه حج و تمام اعمال و مناسک آن است.
سنت قربانی از چه زمانی برقرار شد؟
جبرئیل همراه با «قوچی» فرود آمد و ابراهیم آن را قربانی کرد، و سنّت قربانی در منا از آن روز برقرار شد، این روز، روز عید و خوشحالی و سرور است. زیرا علاوه بر این که بنده ای مخلص از آزمونی دشوار، سربلند بیرون آمد و بندگی خویش را در پیشگاه خدای بزرگ ثابت کرد، گروه عظیمی از بندگان مخلص خدا به او تأسّی جسته، به زیارت خانه خدا می شتابند و مراسم منا و از جمله، قربانی را انجام می دهند.
در روایتی است که امام صادق(علیه السلام) فرمود: امام علی بن الحسین و امام باقر(علیهم السلام) گوشت قربانی را سه قسمت می کردند; یک قسمت آن را به همسایگان می دادند و یک قسمت آن را به نیازمندان و قسمت سوم را برای اهل خانه نگه می داشتند.
